Mapa gry

Mapa gry obejmuje 72 systemy gwiezdne w momencie rozpoczęcia gry. Każdy system gwiezdny został zaznaczony na mapie za pomocą okręgu, który jest wypełniany kolorem państwa gracza, do którego należy (jeśli neutralny, pozostaje biały).

MAPA TERYTORIALNA

SYSTEMY WYJĄTKOWE

W Galaktyce znajduje się kilka systemów, które z dowolnych powodów stały się wyjątkowe. Są to między innymi Cape System, oddzielający ludzkość od Razonów, oraz systemy, które są zamieszkane wyłącznie przez piratów.

CAPE SYSTEM


Cape System jest pierwszym miejscem w galaktyce, które ma służyć do obrony przed niespodziewanym atakiem Razonów. Na każdym ciele niebieskim, planecie, księżycu, nawet na orbicie gazowych olbrzymów, znajdują się systemy obrony, gotowe w każdej chwili do ataku. Flotylla strzegąca systemu jest potężna. Jej rdzeniem jest formacja okrętów flagowych w liczbie dwudziestu sześciu pancerników, dwudziestu dziewięciu krążowników liniowych, czterech pancerników kieszonkowych, jednego lotniskowca flagowego o maksymalnych możliwych rozmiarach, a wszystkie te okręty otaczają króla formacji - behemota "Defender". Wszystkie okręty są stale modernizowane, by nie odstawały pod względem technologicznym od wszystkich nowości.
Dalej, we flotylli znajduje się ciężka eskorta: czterdzieści dwa ciężkie krążowniki, pięćdziesiąt krążowników i trzy lotniskowce eskortowe. Lekką eskortę stanowi siedemdziesiąt sześć lekkich krążowników, sto dziesięć niszczycieli i dwadzieścia fregat, które jednak częściej pełnią służbę patrolową po odległych sektorach systemu, często oddalając się od niego na całe dnie świetlne, stale będąc pod osłoną urządzeń kamuflujących Stealth. Osłonę przed myśliwcami stanowi trzydzieści korwet (również wszystkie wykorzystujące technologię Stealth), wspieranych przez aż sto sześćdziesiąt kanonierek. Oprócz tego, są one wspierane przez myśliwce i bombowce. Sześćdziesiąt eskadr lekkich myśliwców, osiemdziesiąt eskadr ciężkich i pięćdziesiąt eskadr bombowców praktycznie cały czas krąży po systemie, będąc w każdej chwili gotowymi do akcji. Razem jest to siedem tysięcy myśliwców różnych klas i dwa tysiące pięćset bombowców. Taka potęga jest w stanie bezproblemowo rozprawić się z całym dywizjonem pancerników, liczącym sześć okrętów.
Do sił kosmicznych można doliczyć transportowce, stale przywożące zaopatrzenie. Setka największych w galaktyce masowców krąży między systemami, zbierając potrzebne części zamienne, żywność, odzież.
Oprócz tego, znajdują się tam siły lądowe, rozlokowane na najważniejszych planetach systemu. Sześćset tysięcy doborowych żołnierzy, stale ćwiczonych, wykonujących manewry i przechodząc testy lojalności, to nie jedyna siła. Oprócz tego znajduje się tam piętnaście tysięcy mechów, piętnaście tysięcy czołgów i piętnaście tysięcy samolotów, w każdej chwili gotowych do obrony planet. Nad planetami, gdzie znajdują się te siły, stale stacjonują desantowce - równo siedemset osiemdziesiąt, akurat tyle, by być w stanie przenieść całe siły w mgnieniu oka na inne planety lub rozpocząć podejście do abordażu.
Samego personelu bojowego - jak określa się żołnierzy i marynarzy - znajduje się w systemie ponad dwadzieścia milionów, wliczając do tego serwisantów, siły naprawcze, personel medyczny, zaopatrzeniowy, wywiadowczy oraz wszystkich ludzi, którzy utrzymują wojsko i flotę w stałej gotowości. Do tego na jednej z planet znajduje się gigantyczne miasto, mieszczące w sobie rodziny marynarzy, oficerów i żołnierzy, którzy pełnią tutaj służbę. Ich rodziny mają wybór - chcą mieszkać tutaj, czy gdziekolwiek indziej. Jest ich kolejne pięćdziesiąt milionów, razem - siedemdziesiąt milionów ludzi, którzy są gotowi do obrony systemu. Co jakiś czas w systemie pojawia się wędrowny handlarz, przyworzący ze sobą rzadko spotykane tam dobra, jak prawdziwe wędliny, alkohol, czy prawdziwą żywność, a nie racje żywnościowe. Taki handel w tym miejscu jest bardzo lukratywny, lecz bardzo niebezpieczny.
Utrzymanie takiej masy sprzętu i wojska nie jest tanie. Pieniądze na ten cel płyną zewsząd - jeden procent podatku od każdego obywatela w Galaktyce wędrują na ten cel, i nikt się temu nie sprzeciwia. Oprócz tego istnieją dziesiątki fundacji i organizacji, służące "ochronie ludzkości", zbierające fundusze oraz ochotników, którzy chcieliby wstąpić do tej floty, która stale odgradza nas od agresji Razonów.

CALIDO


Po udanej wojnie z piratami, w której zostały zniszczone tysiące ich okrętów i setki instalacji, musieli się gdzieś podziać. Ale gdzie? W normalnej przestrzeni nie było dla nich miejsca, gdy wszędzie byli ostrzeliwani od razu i bez rozmów; Razoni nie widzieliby potrzeby utrzymywania ich przy życiu, o Technoidach jeszcze nie było wiadomo. Pozostawało krycie się, wszędzie tam, gdzie nie mogły ich dopaść siły patrolowe. Jednym z takich miejsc było Calido. System pełen wolnych asteroid, planetoid i meteorytów, które uniemożliwiały osiedlenie się tam, sprawiał że piraci w końcu mogli mieć swoje własne kryjówki. Wiele posterunków powstało w wydrążonych asteroidach, tak samo jak niewielkie stocznie, doki naprawcze czy stacje nasłuchowe. Od kilkunastu lat krążą pogłoski, że gdzieś w tym systemie znajduje się potężna forteca piratów, wyposażona w sporą liczbę uzbrojenia i kilka eskadr myśliwców, lecz nikt w to nie wierzy - nie ma na to dowodów. Oprócz tego, wiemy niemal na pewno - po obserwacji ruchów piratów, podsłuchiwanych ich rozmowach oraz innych wskazówkach - że dysponują własną siecią bram nadprzestrzennych, które łączą wszystkie systemy w ich posiadaniu. Sprawia to, że stają się oni ponownie poważnym zagrożeniem, gdyż są w stanie podróżować między systemami na gigantycznych odległościach. Co prawda loty te trwają bardzo długo, lecz są one o wiele bardziej efektowne niż loty z systemu do systemu.

ODENSE

Odense. Dawno temu był to potężny kompleks badawczy, z którego gigantyczne sensory badały najbliższe systemy gwiezdne, do których mieli dotrzeć w przyszłości ludzie, dopóki nie napotkali się na Razonów. Po zakończonej wojnie niewielkie siły piratów pojawiły się w systemie i szybko przejęły władzę nad opuszczonym kompleksem. Sensory masowo sprzedawano, naukowe wyposażenie pozostało jednak na miejscu, gdyż miały w przyszłości im się przydać. Początkowo nie było nikogo, kto chciałby odbić system, aż w końcu zaprzestano jakichkolwiek operacji, gdy przynosiły wyłącznie straty i nic więcej. Od tego czasu piraci zasiedlili się tutaj na stałe, dobudowując do starej stacji kolejne segmenty, stocznie i elementy obrony, tworząc z niej jedną z największych fortec w galaktyce. W przestrzeni znajduje się także kilkanaście mniejszych obiektów, które służą jako posterunki i postoje na drodze do dalszych miejsc w przestrzeni. System Odense jest podpięty do pirackiej sieci nadprzestrzennej.

REVATO


System Revato przez długi czas znajdował się w kręgu zainteresowań co bardziej przedsiębiorczych handlarzy, poszukiwaczy przygód i zawalidrogów, którzy widzieli w nim wielkie przychody, głównie w wielu księżycach gazowego olbrzyma, który miał rozmiary tylko trzykrotnie mniejsze od gwiazdy i w ten sposób znacznie wpływał na jej pozycję w systemie. Sprawiało to, że żadna z planet nie nadawała się do zamieszkania - gwiazda zmienia pozycję względem planety o dobrych warunkach do życia co trzy miesiące, i to aż o dziesięć minut świetlnych. To jednak sprawia, że system nie znajduje się we władzy nikogo - dosłownie nikogo. Pojedynczy piraci, poszukiwacze przygód, samotni handlarze, ci, których stać na modyfikowanie okrętów i przystosowywanie ich do wydobycia - stale pojawiają się w tym miejscu, licząc na pewien zysk z gigantycznej liczby asteroid w systemie. Równie często zdarzają się bitwy pomiędzy piratami, którzy dzielą się na mniejsze grupy, w zależności od tego, która w danej chwili jest silniejsza. Rzadko zdarzają się tam chwile spokoju, a gdy trwają, wtedy handlarze zyskują gigantyczne dochody. System Revato jest podpięty do pirackiej sieci nadprzestrzennej.

IKE


Ike to jedyne miejsce w galaktyce znanej ludziom, gdzie natknięto się na czarną dziurę. Powstała ona około dwudziestu milionów lat temu; od wtedy bez przerwy wsysa nieliczną materię w przestrzeni, często biorąc się też za fale świetlne. Czasami nawet przechwytuje meldunki radiowe, które nigdy nie docierają do celu przeznaczenia. Jedyna brama nadprzestrzenna z Ike prowadzi na Eire. Brama ta musiała być znacznie wzmocniona oraz wyposażona w silniki napędzane wodorem, gdyż jej pozostawienie samej sobie w końcu wciągnęło by ją do jądra dawnej gwiazdy. W Ike można wykonywać skoki z prędkością Cruise w każdym miejscu - potężne pole grawitacyjne czarnej dziury oddziałuje na okolicę w odległości ponad czterech tysięcy jednostek astronomicznych, co sprawia to miejsce idealnym dla uciekinierów - prawie nie da się ich tu złapać.

OUTPOST


System planetarny Outpost - a raczej pozostałości tego, czym kilkaset milionów lat temu mógł być ten system - nie zachęcają za bardzo do życia w nim. Nie ma tam właściwie nic, oprócz pojedynczej gwiazdy, która zdołała przyciągnąć do siebie tylko niewielką planetoidę, krążącą po gigantycznej orbicie. Zbudowano tutaj tylko jeden posterunek - naprawdę niewielkich rozmiarów. Stale stacjonują tutaj dwie kanonierki i dwie eskadry myśliwców, które służą wyłącznie jako posłańcy. Podróżują oni pomiędzy Cape System a Outpost, przenosząc informacje o sytuacji w sąsiednim systemie. Wymusza to odcięcie Cape System od sieci napdrzestrzennej - bramy nie zostały zbudowane, zatem informacje z tego systemu potrzebują pięciu lat, by pokonać odległość pięciu lat świetlnych i w końcu dotrzeć do Outpost. Aby temu zapobiec, setka myśliwców i dwa małe okręty wojenne stale wędrują tam i z powrotem, dowiadując się o stanie sytuacji.

QUATARRA


Cały system - dosłownie - wypełniony jest pozostałością po pradawnym katakliźmie, w którym gwiazda systemu eksplodowała, gdy paliwo w jej jądrze zaczęło się kończyć. Tyle tylko, że proces nie przebiegł tak, jak zazwyczaj - uwolnione zostały nieznane siły i energia, która zniszczyła gwiazdę od wewnątrz, a jej szczątki rozrzuciła po całej okolicy. System jako tako nie posiada gwiazdy - jedynie jej ultraciężkie jądro, które pozostało na swoim miejscu pomimo wielkiego kataklizmu. Światło zapewnia promieniowanie mgławicy, wypełnionej tym, co kiedyś było gwiazdą. System został wyposażony w bramy nadprzestrzenne, gdyż leży na przecięciu ważnych szlaków handlowych - w przeciwnym wypadku nie zostałby w nie wyposażony. Niemniej podróż przez niego jest bardzo niebezpieczna - gdzieś w mgławicy, w nieznanych miejscach, znajdują się jej dawne planety, wypalone po katakliźmie. Ponieważ chmura mgławicy dezorientuje pracę sensorów i czujników, bardzo możliwym może być, że podróżujący statek zderzy się z planetą przy prędkości dwudziestu milionów kilometrów na sekundę, co oznacza natychmiastową śmierć załogi - w najlepszym wypadku. Co gorsze jednak - piraci zdołali podpiąć ten system do swojej sieci nadprzestrzennej. Niemożliwym jest więc ich wykrycie w tym miejscu, z którego bardzo często korzystają ich siły uderzeniowe, by przedostać się niezauważone do dalszych miejsc w galaktyce.